Dag 11: Hardangervidda

Bij het opstaan viel het verschil met het weer van gisterenavond onmiddellijk op: heel de camping baadde in het zonlicht tussen de bergen. We konden zelfs buiten ontbijten en dat was alweer een tijdje geleden. 

Na het ontbijt vertrokken we dan richting Hardangervidda (vidda betekent plateau) richting Hagafoss. Na een tiental minuutjes kwamen we al bij de Voringfossen aan, één van de vele watervallen in deze streek. De nevel die vanuit de afgrond opsteeg, zorgde voor een aangename afkoeling. 
Daarnet werd het flink klimmen langs de 7 tot we helemaal bovenp het plateau reden. We stopten nog even onderweg om ekte Geitost te kopen aan een stalletje langs de weg. Marleen mocht van een paar dingen proeven maar hield het wijselijk bij één stuk bruine geitenkaas van 146 NOK! Raar van uitzicht, heel speciaal van smaak, maar lekker!

Het was nog even doorrijden naar Dyranut en we passeerden onderweg verschillende skistations.  
Een eind verderop vonden we het landweggetje dat naar de Trondsbu-hut leidt. Na de verzekering van een plaatselijke Noor dat de verharde weg geen probleem zou zijn voor de camper en de betaling van tol (115 NOK) voor het gebruik van deze weg reden we heel voorzichtig de 12 km lange landweg op.  Onderweg zagen we verschillende tentjes, campers en caravans middenin dit prachtige landschap. Dit zou bij ons in België onvoorstelbaar zijn om zomaar een plekje uit te zoeken in de natuur.

Bij de Trondsbu-hut was het al een drukte van jewelste: heel wat Noren komen er om te vissen en er was geen plaats meer voor onze camper op de parking.  Dan maar een stukje terugrijden en plots,  bij het uitwijken naar de berm om een andere camper door te laten, grote paniek: één van onze voorwielen zat vast in het losse grint en groef zich steeds dieper!  Vlug even de rijmatten uit de garage gehaald, onder de wielen gelegd en met de hulp van enkele stoere Noren konden we de wagen gelukkig terug op de weg krijgen. 
Een eindje verderop vonden we een geschikt plekje met prachtig uitzicht op het natuurpark.  De hoogte bedraagt ongeveer 1250 meter en er waait een stevige bries.  De temperatuur is intussen al tot 15 graden gezakt, maar gelukkig is daar nog steeds de zon. 

's Middags was het tijd voor de wandeling door dit uitgestrekte landschap dat bezaaid ligt met rotsblokken. We openen het hek naar het Nasjonal Park en stappen over de brug.  De begroeiing is heel beperkt:  enkel wat mossen, vetplantjes en lage struikjes. Je hoort wel overal water stromen tussen de spleten in de rotsen en hier en daar is de grond zelfs wat moerassig.  Gelukkig gaat het nu heel wat gemakkelijker om te wandelen dan op onze vorige uitstappen. We ontmoeten verschillende mensen die met grote rugzakken naar de volgende hut trekken. Onderweg zien we ook heel wat vakantiehuisjes en het is ons een raadsel hoe men die huisjes tijdens het verblijf kan bevoorraden. De meeste beschikken wel over een klein zonnepaneel en allemaal zijn ze voorzien van groendaken.  Behalve in de zomer ligt deze hoogvlakte altijd bedekt onder een dik pak sneeuw.

Het gebied is ongeveer 3400 km² groot en we blijven wijselijk op de weg want hier wil je niet verdwalen.
In de verte zien we ook het wit van een grote gletsjer. Het is een vreemd zicht: je loopt op een vlakte die bijna even hoog reikt als de bergtoppen in de verte.  Je kan kilometers ver kijken in dit verlaten landschap. Het is er muisstil: je hoort enkel de wind, af een toe een vogel en voor de rest niets. Na een tocht van 10 km komen we terug bij de camper aan.
We zijn benieuwd naar de sterrenhemel vannacht want we zitten hier wel 10 km verwijderd van elke bewoning.  Een prachtige plek om te overnachten!